afscheid en weer thuis

Zo mensen,
alweer het laatste verhaaltje op mijn blog. Voorlopig tenminsten, want ik heb nu de smaak te pakken natuurlijk :)

Na een weekend van afscheid nemen :'( feestjes, charango spelen en natuurlijk veel eten moest ik echt Cochabamba verlaten. Ik zou één nacht in La Paz blijven maandag op dinsdag, zodat ik dan nog redelijk normaal zou kunnen slapen voor ik aan de lange terugreis zou beginnen. Na nog vele waarschuwingen te hebben gehad van familie en vrienden, dat ik op het vliegveld in La Paz op mijn hoede moest zijn voor false taxichauffeurs die je je geld, bagage, paspoort en alles wat je bij je hebt afhandig willen maken, op naar la Paz. Ik had wat hotels opgezocht die niet al te duur waren zoat ik niet in het wildewg hoefde te zoeken als ik daar aan zou komen. Aangekomen in La Paz stond er bij de uitgang een man met een bordje 'Hotel Presidente' te wachten. Hij sprak me aan en vroeg of ik een hotel nodig had. Hoeveel is het, vroeg ik, want ik meende me te herinneren op internet te hebben gezien dat dit hotel vrij duur was. 'Normaal 120 dollar, maar als je nu met mij mee gaat 50, inclusief vervoer en ontbijt.' Nou, dat leek me wel een goede deal. Dus liep ik met hem mee naar 'het vervoer', terwijl onder het lopen alle waarschuwingen over false taxichauffeurs me weer te binnen schoten. We liepen naar een personenbusje zonder enig duidelijk teken van dat het een taxi of vervoermiddel van het hotel was. Er waren ook geen andere passagiers dus ik dacht 'Aaaaaah, waar ben ik nu weer aan begonnen.' Toch maar ingestapt, terwijl ik me afvroeg of deze man, hij had geen pak aan, alleen nette kleding, nou níet of juist wél te vertrouwen was. Ik zag wel dat er stickers op de ruiten zaten met gegevens van het hotel, maar ja, die konden ook vals zijn natuurlijk, dacht ik. De man belde het hotel voor een reservering en ik moest een formuliertje ondertekenen dat ik een nacht in het hotel zou blijven, wat mijn gevoel weer enigszins geruststelde.
Onderweg vroeg de man me vanalles over waar ik vandaan kwam en of ik La Paz kende en enigszins argwanend en op mijn hoede gaf ik antwoord, om hem op mijn beurt te 'ondervragen' over La Paz, het hotel en zijn werk. Ik bedacht me ondertussen dat het niet heel logisch was dat een dief onder naam van een hotel zou proberen mensen mee te lokken, omdat je veel sneller iemand mee krijgt als taxishauffeur en je groepjes mensen niet zo gemakkelijk kunt overvallen. En dat ik hem, mocht hij toch niet te vertrouwen zijn, altijd nog een mep op zijn hoofd kon geven met mijn Charango, die naast me op de bank lag.
We reden steeds dichter naar het centrum en kwamen gelukkig niet door stille straatjes en de man vertelde vanalles over wat we tegenkwamen tot hij aanwees waar het hotel was, Pfiew. ik moet zeggen dat ik toch wel even opgelucht was. Ik keek omhoog naar het hotel en zag dat het een 5 sterren hotel was! Nou, dat was dan weer mooi meegenomen. mijn spullen werden door een pikolo (of hoe heet zo'n figuur tegenwoordig?) naar mijn luxe kamer gebracht ergens op de bovenste etage.

Toen nog maar even de stad in om wat cultuur te snuiven en me in de Boliviaanse instrumenten en geschiedenis te verdiepen. Ik wist niet dat er zoveel verschillende charango's bestonden (zie foto) en ik heb nog even op een bascharango kunnen spelen en een duet gespeelt met iemand van het museum daar.

Volgende dag om 4 uur ontbijten (het ontbijt werd geloof ik speciaal voor mij zo vroeg al klaargezet, want normaal was het om 5 uur pas klaar begreep ik.

Na een hoop gehaast op het vliegveld, (want ik was een beetje aan de late kant, ik wilde mijn koffers nog laten sealen, en moest nog inchecken, luchthaven belasting betalen en door de immigratiedienst en douane heen) kon ik eindelijk in het vliegtuig stappen. En toen de lange reis terug naar huis. Ging erg goed, hoewel ik wederom enige ergernissen had op Miami, deze keer omdat mijn koffers waarschijnlijk niet direct zouden worden overgebracht van American Airlines naar Swiss airlines, en dus niet gelijktijdig met mij in Amsterdam zouden aankomen, maar daar was niets meer aan te doen.

24 uur later aangekomen in Amsterdam bleken inderdaad mijn koffers nog in Miami te staan... Grrr! Ze zouden de volgende dag pas in Amsterdam aankomen. ik probeerde er maar het voordeel van in te zien dat ze nu netjes aan huis zouden worden afgeleverd en dat we niet met koffers naar huis hoefden te slepen.

Dus nu ben ik een beetje aan het wachten op een telefoontje over mijn koffers. En een beetje aan het chillen onder het mom van dat ik nog moet acclimatiseren en van mijn jetlag bekomen. Nog maar even genieten, voor het drukke leven van de werkende burger weer begint...

Bedankt voor jullie support tijdens mijn reis en mochten jullie ooit van plan zijn naar Bolivia te gaan dan heb ik nog wel wat leuke adresjes en tips voor jullie.

ps. de foto's komen later, want natuurlijk zit het kabeltje van mijn camera nog in mijn koffer!